Translate

donderdag 7 mei 2015

Just Do It Yourself


Een week had ik nodig om af te kicken van de intensieve zorg. Een week waarin ik langzaam bij mijn positieven kwam. Gisteren gingen de hechtingen eruit. Een ceremonie die voor mij veel meer betekent dan het fysiek verwijderen van de touwtjes die mijn opperhuid in model houden. Het was de laatste fase van het grote onthechten. Het onthechten van intensieve zorg, maar ook van de ziekte van Parkinson in brede zin. Door middel van elektroden is in mijn brein een elektronisch veld gecreёerd, dat maakt dat ik weliswaar nog steeds lijd aan de ziekte, maar er geen last meer van heb, hetgeen voor mij gelijk staat aan genezing.   
Als ik stil ben, kan ik mijn haren horen groeien. Vader en zoon Colle blijken niet alleen goed te zijn in het groffe werk, zoals het vastschroeven van het ´stereotactisch kader´ in mijn schedel, maar ook in het fijnere naaiwerk staan zij hun mannetje. Het mocht wat pijn doen. Het resultaat aanschouwend concludeer ik dat er weliswaar ´kosten aan zijn´, zoals de Vlamingen  dat zo mooi uitdrukken, maar dat de baten vele malen groter zijn.
Een week na mijn ontslag uit het Sint Lucas Ziekenhuis in Gent zit ik immens tevreden op mijn bureaustoel. Ik heb mijzelf net bloedverdunner toegediend door middel van een injectiespuit. 0,8 ml Fraxiparine om precies te zijn. Verpleegkundige Cedric van de intensieve zorgafdeling had  mij op de valreep gedemonstreerd hoe ik het moest aanpakken. ´Een handlengte verwijderd van de navel, neem ik de huid van mijn buik tussen duim en wijsvinger, druk de naald erin en voel de naald onder de vetlaag glijden. Vervolgens druk ik de inhoud van de spuit helemaal leeg in de ruimte onder de huid. Het laatste beetje vocht verlaat met een zucht de spuit. Voorzichtig trek ik de naald er weer uit. Een machtig gevoel geeft dit vermogen om mijzelf injecties te kunnen geven. Elke junk zal er z´n neus voor ophalen, maar voor mij is het weer een overwinning. Een overwinning op Parkie, mijn vroegtijdig dood verklaarde alter ego, met de Noorderzon vertrokken uit het hotel met feestende buurtgenoten en familieleden. Een aftocht met stille trom. Dat ik mijzelf bloedverdunners moet toedienen, is het gevolg van de longembolie, die mij trof als een donderslag bij heldere hemel. Waar het bloedpropje vandaan kwam, weet ik niet. Het kan losgekomen zijn uit mijn benen, als gevolg van te weinig beweging, of door eigen schuld zijn veroorzaakt. Het te snel al weer alles willen doen wat ik gewend was te doen, zonder rekening te houden met het feit dat een operatie van de hersenen een hele zware operatie is. Geen sinecure.

Cedric en Sam, die voor mij model staan als ´de verplegers van de intensieve zorg afdeling´, hebben de bewaking van mijn lichaam overgedaan aan de trombosedienst. Bij deze dienst draait alles om de drie letters I, N en R.  INR is een afkorting van het Engelse begrip International Normalized Ratio. Een IRN/waarde geeft aan hoe snel het bloed stolt. Normaal gesproken ligt de IRN waarde rond de 1. Door het inspuiten van Fraxiparine en het innemen van Acenocoumarol tabletten stolt het bloed minder snel, waardoor de kans op nog een longembolie, of trombose afneemt. Nu moet de INR/waarde ook weer niet té hoog worden, want dan heb je meer kans op bloedingen. Het is de kunst om te balanceren op het koord tussen trombose en bloeding. Omdat er nogal wat factoren van invloed zijn op de INR is regelmatige controle vereist. Deze controle vindt plaats door middel van bloedafname en  daarop volgende analyse van de dikte van het bloed. Mijn bloed was gisteren middag duidelijk aan de dikke kant, want de trombosedienst gaf mij opdracht om zes tabletten in te nemen en twee spuiten per dag te zetten. Met de bedoeling om uit te komen op een IRN van 3,5. Voor vandaag zal ik nog wel nadere orders krijgen.


Het typen met tien vingers blind gaat nog altijd voortvarend goed. Mijn polsen brengen soepel de vingers in stelling, die vervolgens het denkwerk omzetten in leesbare woorden. Mijn houding behoeft wel de nodige aandacht. Ook hiervoor is de basis gelegd in Straat 67 van  het AZ St. Lucas. En wel door fysiotherapeut Pieter, die mij wees op de verwaarloosde rugspieren die ooit tot taak hadden om mijn lichaam het uiterlijk van een strijkplank te geven, in plaats van dat van een mijnwerker. Door mij drie dagen op rij te masseren, realiseerde hij een versoepeling van mijn rugspieren. ´Als je dat aanvult met gerichte bewegingsoefeningen, dan kom je een heel eind,´ zo hield hij mij precies een week geleden voor.
Oefeningen voor elke dag.

Opwarming van de nek. Ga op een kruk zitten, de rug mooi recht, de voeten parallel plat op de grond en de knieёn in een rechte hoek. Draai het hoofd langzaam van rechts naar links, en dit zo ver mogelijk. Houd de hele oefening lang het hoofd goed recht en kijk recht voor je uit.
Beide kanten op / 10x

Met deze oefening maak je je nek soepeler en ga je de neiging tegen om je hoofd voorover te buigen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten