Het Grote Parkinson Avontuur

Met bewonderenswaardige precisie loodst de chirurg de elektrode tussen de plooien van de basale kernen, een groepering van onderling verbonden zenuwcellen, door naar een eiland ter grootte van een pinda, diep in het reptielenbrein en prikt de naald feilloos in het hart van deze nucleus subthalamicus. Hier, in deze uithoek van de hersenen, wordt bepaald of je armen, benen, handen, voeten en nek automatisch doen wat hen wordt opgedragen, of dat ze hiervoor speciale opdrachten moeten krijgen van de frontale cortex, een plaats in het voorhoofd waar de wil huist. Als je motoriek hapert als gevolg van een tekort aan dopamine, dan kun je op wilskracht toch nog ver komen. Handbesturing vergt echter meer tijd dan automatische besturing en dat is een van de redenen waarom parkies traag zijn. Ze moeten bij elke kleine beweging nadenken. Door middel van stroomstootjes met een hoge frequentie kunnen de automatismen van het bewegingsapparaat worden hersteld, zo ontdekte de Franse onderzoeker en neuroloog Alim-Louis Benabid in 1987 bij toeval. De gangbare behandeling was toen nog het dichtbranden van een deel van de hersenen met een hete naald. Daarmee kon de hersenactiviteit worden gemanipuleerd, maar het hersenweefsel werd er ook door beschadigd. Zoals zo vaak in de medische wetenschappen was de vraag ook hier: is de remedie niet erger dan de kwaal? Op die gedenkwaardige dag in 1987 voerde de Franse onderzoeker een routine meting uit en ontdekte dat de bevingen in de handen van een parkie verdwenen bij toediening van stroomstootjes met een hoge frequentie van meer dan 100 Hz. Het voordeel van deze methode was dat het geen schade veroorzaakte en dat de hele operatie in een mum van tijd kon worden teruggedraaid. De benodigde apparatuur – elektroden, een stroomdraadje en een pacemaker – was commercieel op de markt te verkrijgen en is sindsdien ook niet aangepast.

Hoge frequentie stimulering van de dieper liggende hersenen is een vorm van ‘jamming’, het met kracht aanhouden van een bepaald ritme door een pacemaker, dat wordt overgenomen door de hersencellen in de omgeving van de geplaatste elektrode. Niet alleen de beving van de handen verdwijnt, maar ook de rigiditeit en traagheid behoren ineens tot het verleden. Medicijnen die hetzelfde effect hadden, kunnen op de schroothoop, evenals de vervelende bijwerkingen. De progressie in de ziekte kan worden gepareerd door het opvoeren van het aantal stroomstootjes per minuut (de frequentie). Inmiddels komen nogal wat plaatsen in aanmerking voor stimulering met elektroden. Dat geeft nieuwe, hoopgevende perspectieven voor tal van kwalen. Ik schaar mij op 24 april onder de avonturiers door mij over te geven aan deep brain stimulation. In de hoop op betere tijden, een hogere kwaliteit van leven, snelle vingers, mooie teksten. Volgens de neuroloog die de regie op zich neemt van deze voor mij cruciale ingreep, Chris van der Linden, kan ik hiermee tien tot twintig jaar vooruit.

Wie, zoals ik, in de literatuur over frequenties, vibraties, resonantie, golfbewegingen (waves), cycli, octaven, spectrums en golflengten (radio frequenties) duikt, komt terecht in een wondere wereld. Je gaat jezelf op een geheel nieuwe manier ervaren. Niet als een solide, fysiek lichaam, dat door lege ruimte wordt gescheiden van anderen, maar als een energetisch, vibrerend wezen dat zelfstandig, met anderen, leeft in een vibrerende wereld, waarin alles vloeibaar is en energievelden in elkaar overlopen. We worden ons als mens steeds meer bewust van onze interne en externe energie, alsmede van de kwaliteiten en principes volgens welke mensen met elkaar omgaan. Iemands persoonlijke frequentie kan hoger of lager zijn dan die van zijn omgeving. Is de energie frequentie hoger, sneller en duidelijker, dan lijkt alles moeiteloos te gaan. Lagere, langzame en onderbroken frequenties leiden doorgaans tot problemen. De vraag is dan of je in staat bent je aan te passen aan de hogere niveaus van energie die het leven anno 2015 vereisen. Misschien ligt daar ook wel de oorzaak van de ziekte van Parkinson, in het niet kunnen omgaan met hogere frequenties. Misschien wordt de ziekte van Parkinson daarom ook wel op steeds lagere leeftijd gediagnostiseerd. Steeds meer jongeren kunnen het hoge leeftempo en de complexiteit van processen, structuren en systemen niet langer aan. Ze vallen uit, of worden uitgedreven door degenen die de hogere frequenties van het moderne leven nog wel aankunnen of een pacemaker hebben die het tempo aangeeft en zo nodig opjaagt.