Frank Ferrari & Franky Tesla

 

MY LAST MATCH???

‘Hé Frank,’ schalt de stem van de kleine man door straat 79 van het azsint-lucasgent. ‘Ik ben het: Frank…Frank Ferrari, ik heb je een e-mail gestuurd…’ Ergens in mijn hoofd gaat een lichtje branden. Niet vanwege de e-mail, want die zal wel weer ten onrechte als SPAM herkend en afgevoerd zijn, maar als gevolg van de aanprijzing door neuroloog Chris en diens Schoon Lief Evi. Zijn roem is hem vooruit gesneld en nu kan ik er ook een gezicht bij denken. Net als bij mij doen ook zijn haarvaten hun best om de oude haardos van voor de operatie in volle eer en glorie te herstellen. Zijn voorhoofd heeft twee diepe inhammen, met de vervagende littekens van de twee boorgaten die daar moedwillig zijn aangebracht om stimulering van de dieper liggende hersengedeelten mogelijk te maken.

 Frank Ferrari is eerder geopereerd dan ik en herkent mij van de vele foto’s die als omlijsting bij een overweldigend aantal krantenartikelen is geplaatst. Ik zou hem herkend hebben als ik een fan was geweest van het met oer Hollandse keelklanken gezongen half Spaans, half Engelstalige levenslied. If I Only Had Time, Song Song Blue, Red Red Wine, Amarillo, Goodbye to You. Jaren 60, 70, lange lokken, wollige bakkenbaarden. Ferrari uit Vlijmen heeft, net als ik, een afspraak met Chris van der Linden om opnieuw ingesteld te worden. Zijn Neuro Stimulator is al ingesteld, maar het lichaam moet zich nog aanpassen. Dat aanpassen neemt zo’n twee uur in beslag. Tijd die Ferrari met ons doodt. Circus Ferrari / Tesla (de moderne variant, die ik voor het gemak als artiestennaam toevoeg aan mijn voornaam) verplaatst zich naar de wachtkamer van het Centrum voor Bewegingsstoornissen, waar – buiten ons – nog vier, vijf mannen, gesecondeerd door hun lief, op nieuwe instellingen zitten te wachten.

Frank Ferrari en Frank Tesla doden de tijd door elkaar af te troeven met levensgelal uit hun mobiele telefoons. Waarbij Tesla als variant het met Arabische keelklank gezongen Franstalige La Femme inbrengt:

La femme qui est dans mon lit n’a plus vingt ans depuis longtemps (de vrouw in mijn bed is al lang geen twintig meer), alsmede andere nummers van Sami Kasba en diens compagnon de la chanson Dieter van der Westen (www.kasba.nl).

Mijn Grote Liefde (MGL) vraagt het noodgedwongen mee luisterend publiek om coulance jegens de oude jongere Frankies. De een blijkt het levenslied te verkiezen boven de Wereldmuziek, de ander precies het omgekeerde. De Frankies worden hierdoor aangespoord en gaan over op a capella gezongen liederen. Een van de aanwezigen, een al wat oudere man, wijst zijn vrouw op mij en mompelt: ‘die ken ik uit De Standaard’, de Vlaamse courant die het weekend daarvoor inderdaad drie pagina’s voor mijn diep brein avontuur had ingeruimd. Er ontstaat zowaar een spontane feestsfeer in de wachtkamer. Van der Linden laat echter op zich wachten en dus verplaatst het rondreizend circus zich naar de afdeling neuro chirurgie waar ik vrijwel meteen wordt geholpen. Hersenchirurg Henry Colle fleurt helemaal op bij de klanken van muziek. Om onze eeuwig durende dankbaarheid te tonen voor de Tovenaar van Gent hebben wij een gesigneerde cd met rustige flamencomuziek van onze vriend Eric Vaarzon Morel voor hem meegebracht, die Colle meteen opzet. Een goede keus, gezien zijn uitgelaten blik.

Rechts boven staande met Johan Cruyff tweede van links staande

Alles goed hier. Alleen geen voetbal meer. De kans is namelijk groot dat de bal het zwakke punt raakt: de plaats boven op mijn hoofd waar de stroomdraad mijn hersenpan ingaat om de elektroden daar te voorzien van stroomstootjes. Twee dunne geїsoleerde draden in feite met aan het uiteinde van elke draad 4 contactpunten, die van nature positief geladen zijn, maar door de neuroloog ook negatief ingesteld kunnen worden, waardoor hij een elektrisch veld creëert van een bepaalde omvang en met een bepaalde spanning, waarmee hij bepaalde gebieden in de hersenen kan bestrijken en lam kan leggen. De tweemaal vier negatief of positief geladen contactpunten kunnen eindeloos gecombineerd worden. Een kwestie van trial and error, error, error. Het kan drie tot zes maanden duren voordat de neurostimulator – de programmeerbare en oplaadbare batterij in een loze ruimte onder mijn rechter sleutelbeen – optimaal is ingesteld. ‘Voel je je linkerarm tintelen?’ vraagt neuroloog Van der Linden even later, nonchalant achterover hangend in zijn stoel. Ja dus. Waarop hij het voltage met zijn NIM-Neuro 2.0 Zenuwmonitor wat terug schroeft. Dan is het de beurt van Ferrari. Wij kunnen even de stad in, waar we constateren dat de tremor aan beide kanten van het lichaam weg is, ten koste van een iets stugger bewegende linker pols. Alles bij elkaar een prima resultaat om mee huiswaarts te keren… ware het niet dat we nog even bleven hangen voor small talk met vrienden. En even, dat werd de hele nacht.