Voor Mijn Brein Geschreven

De moderne aanpak van de ziekte van Parkinson concentreert zich op controle van de symptomen, onder het motto: heb je daar geen last van, wat zou je dan nog zeuren? Zeker niet wanneer de symptoombestrijding gecombineerd wordt met muziek- en fysiotherapie. Muziek brengt Schwung in je motoriek en geeft je goede zin, mits het gekozen repertoire aansluit bij je smaak en temperament. Fysiotherapie geeft je een goede houding, zodat je ineens een kop groter lijkt. Stretching van allerlei spieren, alsmede gerichte oefeningen om de motoriek te verbeteren, het lichaam in balans te brengen en elegant voort te bewegen, dat alles gaat een stuk makkelijker met een koptelefoon op je hoofd en je favoriete muziek in je oren. Muziek geeft het ritme aan, brengt een bepaalde cadans in je bewegingen. Heb je een goede conditie, dan kies je bijvoorbeeld voor Thriller van Michael Jackson (100 beats per minuut), of voor Don’t stop believing van Journey (115 BPM), of Hot N’ Cold van Katy Perry (132 BPM). 

Muziek helpt snelle geesten door het dal van verveling heen dat veel oefeningen kenmerkt en over de bergen van intensieve inspanning, wanneer je lichaam geacht wordt er nog een tussen- of eindsprint uit te persen ook. Bij duurlopen, zoals halve en hele marathons, heb je kans dat de muziekkeuze zich tegen jou keert en steeds meer gaat irriteren naarmate je er minder in slaagt het tempo van de muziek door te vertalen van je oren naar je benen. Happend naar adem, vechtend tegen kramp en pijn klinken de Black Eyed Peas ineens als beulen en verandert Kate Perry in een bitch.

Voor depressieve volwassenen werkt rustgevende klassieke muziek beter dan de adrenaline verslindende sound van Michael Jackson. De voornaamste reden waarom mijn hersenchirurg Henry Colle tijdens het opereren kiest voor pianoconcerten van Haydn, Scarlatti en andere zuurpruimen en niet voor Thriller of Beat it. En eerlijk gezegd vond ik de muziekkeuze prima passen bij de verdoofde toestand waarin ik verkeerde. Het hielp mij zelfs wat te ontspannen.

Zoals 120 beats per minute het tempo is waarin hartmassage plaatsvindt, met Staying Alive van de drie broeders Gibb – de BeeGees – als toepasselijke sound, zo moet er ook een sound zijn die aansluit bij het ritme van mijn brain pacemaker: 130 cycles per second, ofwel 7.800 beats per minute, een moordend tempo dat weliswaar in de wereld van de stroomstoten gangbaar is, maar een drummer als Charlie Watts van de Rolling Stones een hartexplosie zou bezorgen. Om tot een gangbaar ritme te komen dat zelfs voor de oude drummer haalbaar is, delen we het aantal BPM van 7.800 net zolang door 2 tot we uitkomen op 122 BPM, wat aardig in de buurt komt van de 130 Hz (cps) waar mijn brainmaker op is ingesteld. Een tikkie sneller dan Staying Alive. A Night Like This van The Cure is voor mijn brein geschreven: 122 beats per minuut.   

Meer Prince, Minder Sinatra

Parkie on the move.

Stimulering van het dieper liggende brein met elektrische stroomstootjes in een tempo van 130 Hz = 130 cycles per second = 60 x 130 = 7.800 beats per minute, blijkt een uitstekende therapie te zijn voor de bestrijding van bewegingsstoornissen zoals bevende handen, rigiditeit, traagheid en een voorovergebogen houding bij het lopen, al wist tot voor kort niemand waarom dat zo is en hoe het precies werkt. Een nieuwe studie, op 13 april gepubliceerd in het vakblad Nature Neuroscience, suggereert dat deep brain stimulation (dbs) een foutief patroon van op elkaar afgestemde ritmes verstoort, waardoor ruimte ontstaat voor iets nieuws.

Vergelijk het met het marstempo van een legereenheid, een manier van samen op lopen waarbij de betreffende soldaten hun voeten gelijktijdig optillen en weer neerzetten. Stel je voor dat dit gestage marstempo plotsklaps wordt verstoord door knalharde techno of funk, waardoor individuele militairen in de war raken en uit de maat gaan lopen, waardoor de hele groep open komt te staan voor synchronisatie op een ander, hoger niveau, waardoor de hele groep sneller gaat lopen en de energie niet langer opgesloten blijft in een te laag tempo, maar rijkelijk vloeit.

Anders gezegd: het maakt nogal uit of klassieke muziek in largo of in allegro wordt uitgevoerd. En het is een enorm verschil of je Prince It´s gonna be a beautiful night hoort zingen, of Frank Sinatra I did it my way.

Mijn brain pacemaker werd op 24 april geprogrammeerd op 130 cycles per second. Sindsdien heb ik hem zelf, in overleg met mijn neuroloog, iets hoger ingesteld. Mijn bewegingsstoornissen lenen zich kennelijk meer voor Prince en Arabische ritmes dan voor Sinatra, vandaar.

Om het effect van dbs zo groot mogelijk te maken werden bij mij in totaal twee elektroden geplaatst, namelijk in de sub-thalamus van de linker- en in die van de rechter hersenhelft. De beide elektroden werden onderhuids verbonden met een oplaadbare ‘brain pacemaker’ die het mogelijk maakt om kleine stroomstootjes toe te dienen aan zenuwcellen die in een verkeerd marstempo lopen en daardoor bewegingsstoornissen veroorzaken.

Meer dan 100.000 parkies wereldwijd hebben een stimulator ingeplant gekregen, meestal vlak onder een van beide sleutelbenen, die de trillingen van handen, armen, voeten en benen, alsmede de rigiditeit, de traagheid en de kenmerkende voorover gebogen houding helpen controleren. Alles trilt. Het gaat er hier echter om of trillingen gesynchroniseerd worden tot een ritme dat bepaalde bewegingsstoornissen veroorzaakt, of niet.

Meer Prince, Minder Sinatra

Voor loopproblemen, zoals freezing - het aan de grond genageld staan, niet wetend of je eerst je linkervoet, of je rechtervoet moet verplaatsen - zijn lagere frequenties vereist van 40 tot 60 cycles per second. Heb je last van beide soorten bewegingsstoornissen, dan zul je de 'brainmaker' ergens halverwege de 60 en de 130 cps moeten afstemmen. Of de ene elektrode op 260 cps en de andere op 30 cycles. Een kwestie van trial and error, error, error. Dbs wordt de laatste jaren met wisselend succes eveneens gebruikt voor de behandeling van psychische stoornissen, zoals depressies.

Om het nog moeilijker te maken: de betreffende onderzoekers van de Universiteit van Californiё in San Francisco hebben ontdekt dat mensen die aan de ziekte van Parkinson lijden een abnormaal grote synchronisatie vertonen tussen lage frequentie beta-golven en hoge frequentie gamma-golven. Vertaald voor automonteurs en chirurgen wil dat zeggen dat de cd blijft hangen of juist te snel overspringt, waardoor er een vreemde remix ontstaat van de muziek die je voornemens was te horen. Dbs, zo blijkt uit het onderzoek, reduceert deze verkeerde afstemming.

The best of two worlds: Elvis Costello

´Het is de excessieve mate waarin deze synchronisatie plaatsvindt, die voor problemen zorgt in het Parkinson brein,´ aldus de leider van het onderzoek, Coralie de Hemptinne. In een gezond brein vindt er volgens haar een sterke vermindering plaats van de zogeheten phase-amplitude coupling, ofwel PAC, wanneer iemand vanuit stilstand een beweging wil inzetten. ´De neuronen moeten uit het slot vallen zodat ze een andere taak op zich kunnen nemen,´ zegt ze. ´Bij mensen met de ziekte van Parkinson kunnen de zenuwcellen die geacht worden die nieuwe taken op zich te nemen dat niet omdat ze nog steeds gesynchroniseerd zijn.´ Iets soortgelijks gebeurt bij een depressie. ´Je zit vast in gepeins, in een inflexibel patroon dat je ervan weerhoudt om anders te denken.´ De kenmerkende depressies kunnen de parkies dus niet aangerekend worden. Wellicht helpt muziektherapie. Meer Prince en minder Sinatra.

ps Tuning Your Brain: Om cps om te zetten naar bpm moeten we het aantal cycles per second vermenigvuldigen met 60.

Just Do It Yourself

Een week had ik nodig om af te kicken van de intensieve zorg. Een week waarin ik langzaam bij mijn positieven kwam. Gisteren gingen de hechtingen eruit. Een ceremonie die voor mij veel meer betekent dan het fysiek verwijderen van de touwtjes die mijn opperhuid in model houden. Het was de laatste fase van het grote onthechten. Het onthechten van intensieve zorg, maar ook van de ziekte van Parkinson in brede zin. Door middel van elektroden is in mijn brein een elektronisch veld gecreёerd, dat maakt dat ik weliswaar nog steeds lijd aan de ziekte, maar er geen last meer van heb, hetgeen voor mij gelijk staat aan genezing.   

Als ik stil ben, kan ik mijn haren horen groeien. Vader en zoon Colle blijken niet alleen goed te zijn in het groffe werk, zoals het vastschroeven van het ´stereotactisch kader´ in mijn schedel, maar ook in het fijnere naaiwerk staan zij hun mannetje. Het mocht wat pijn doen. Het resultaat aanschouwend concludeer ik dat er weliswaar ´kosten aan zijn´, zoals de Vlamingen  dat zo mooi uitdrukken, maar dat de baten vele malen groter zijn.

Een week na mijn ontslag uit het Sint Lucas Ziekenhuis in Gent zit ik immens tevreden op mijn bureaustoel. Ik heb mijzelf net bloedverdunner toegediend door middel van een injectiespuit. 0,8 ml Fraxiparine om precies te zijn. Verpleegkundige Cedric van de intensieve zorgafdeling had  mij op de valreep gedemonstreerd hoe ik het moest aanpakken. ´Een handlengte verwijderd van de navel, neem ik de huid van mijn buik tussen duim en wijsvinger, druk de naald erin en voel de naald onder de vetlaag glijden. Vervolgens druk ik de inhoud van de spuit helemaal leeg in de ruimte onder de huid. Het laatste beetje vocht verlaat met een zucht de spuit. Voorzichtig trek ik de naald er weer uit. Een machtig gevoel geeft dit vermogen om mijzelf injecties te kunnen geven. Elke junk zal er z´n neus voor ophalen, maar voor mij is het weer een overwinning. Een overwinning op Parkie, mijn vroegtijdig dood verklaarde alter ego, met de Noorderzon vertrokken uit het hotel met feestende buurtgenoten en familieleden. Een aftocht met stille trom. Dat ik mijzelf bloedverdunners moet toedienen, is het gevolg van de longembolie, die mij trof als een donderslag bij heldere hemel. Waar het bloedpropje vandaan kwam, weet ik niet. Het kan losgekomen zijn uit mijn benen, als gevolg van te weinig beweging, of door eigen schuld zijn veroorzaakt. Het te snel al weer alles willen doen wat ik gewend was te doen, zonder rekening te houden met het feit dat een operatie van de hersenen een hele zware operatie is. Geen sinecure.

Cedric en Sam, die voor mij model staan als ´de verplegers van de intensieve zorg afdeling´, hebben de bewaking van mijn lichaam overgedaan aan de trombosedienst. Bij deze dienst draait alles om de drie letters I, N en R.  INR is een afkorting van het Engelse begrip International Normalized Ratio. Een IRN/waarde geeft aan hoe snel het bloed stolt. Normaal gesproken ligt de IRN waarde rond de 1. Door het inspuiten van Fraxiparine en het innemen van Acenocoumarol tabletten stolt het bloed minder snel, waardoor de kans op nog een longembolie, of trombose afneemt. Nu moet de INR/waarde ook weer niet té hoog worden, want dan heb je meer kans op bloedingen. Het is de kunst om te balanceren op het koord tussen trombose en bloeding. Omdat er nogal wat factoren van invloed zijn op de INR is regelmatige controle vereist. Deze controle vindt plaats door middel van bloedafname en  daarop volgende analyse van de dikte van het bloed. Mijn bloed was gisteren middag duidelijk aan de dikke kant, want de trombosedienst gaf mij opdracht om zes tabletten in te nemen en twee spuiten per dag te zetten. Met de bedoeling om uit te komen op een IRN van 3,5. Voor vandaag zal ik nog wel nadere orders krijgen.

Het typen met tien vingers blind gaat nog altijd voortvarend goed. Mijn polsen brengen soepel de vingers in stelling, die vervolgens het denkwerk omzetten in leesbare woorden. Mijn houding behoeft wel de nodige aandacht. Ook hiervoor is de basis gelegd in Straat 67 van  het AZ St. Lucas. En wel door fysiotherapeut Pieter, die mij wees op de verwaarloosde rugspieren die ooit tot taak hadden om mijn lichaam het uiterlijk van een strijkplank te geven, in plaats van dat van een mijnwerker. Door mij drie dagen op rij te masseren, realiseerde hij een versoepeling van mijn rugspieren. ´Als je dat aanvult met gerichte bewegingsoefeningen, dan kom je een heel eind,´ zo hield hij mij precies een week geleden voor.

Oefeningen voor elke dag.

Opwarming van de nek. Ga op een kruk zitten, de rug mooi recht, de voeten parallel plat op de grond en de knieёn in een rechte hoek. Draai het hoofd langzaam van rechts naar links, en dit zo ver mogelijk. Houd de hele oefening lang het hoofd goed recht en kijk recht voor je uit.

Beide kanten op / 10x

Met deze oefening maak je je nek soepeler en ga je de neiging tegen om je hoofd voorover te buigen.

Metamorfose

Vijf dagen na mijn ontslag uit het ziekenhuis, zit ik met de naweeёn van een longembolie, hoe klein die ook was. Dat houdt in dat ik het komende half jaar onder het regime van de trombosedienst val. Morgenvroeg moet ik mij melden in hun laboratorium in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ’s-Hertogenbosch om de dikte van mijn bloed vast te stellen. Het is voor mijn eigen bestwil, ik weet het, maar toch stuit die hele medi-fixatie mij tegen de borst. Elke kwaal moet een naam hebben en zodoende traceerbaar zijn. Behalve bloed voor de trombosedienst wordt er elke drie maanden bloed afgetapt ten behoeve van een psa, die prostaatkanker traceert die vooralsnog stabiel is, maar wel in de gaten gehouden wordt. Verder mag ik mij in de continue aandacht verheugen van de hersenchirurg, de neuroloog, et ceterae, die allemaal hun favoriete pillen en spuiten voorschrijven. Ik houd er naast een financiele boekhouding en agenda een medische pendant op na. De algemene gesteldheid lijkt er niet toe te doen, als het mogelijk falen van bepaalde lichaamsfuncties maar goed gemonitord wordt. Deze aflevering gaat niet over die losse flodders, maar om het algemene beeld. Hoe is Franky uit de strijd gekomen. Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Enorm goed. 

Om een aantal banale en fundamentele elementen van mijn  metamorfose te noemen: 

1.  Bij mij was de laatste tijd voor de operatie alles zo zwaar. Er was volgens de mensen in mijn naaste omgeving niks leuks aan. Dat malaisegevoel is compleet weg. Ik word zelfs als ´vrolijk´ omschreven.
2.  Ik was niet meer bestand tegen emotionele spanningen. Het woord Parkinson hoefde maar te 
   vallen of mijn handen begonnen te beven als een rietje. Ook die spanning is voorbij. Ik ben in staat om werkelijk van het leven te genieten en van alles wat dat leven met zich mee brengt.
   Voor het eerst sinds vele jaren kan ik weer spaghetti eten, zonder dat een rigide pols elke draaibeweging van de vork op voorhand onmogelijk maakt. 
3. Iets banaals als mijn kont afvegen, gaat ineens veel makkelijker, vanuit de losse pols. Schrijven en typen idem dito. Evenals koffie en thee serveren (ontbijt op bed) zonder te knoeien.  Ik kan zelf mijn jas aantrekken en heb geen helpende handen meer nodig met de andere kleding gerelateerde acties. Nat scheren zonder mezelf te verwonden behoort ook weer tot de mogelijkheden. 
4.  Mijn handschrift is niet langer priegelig, maar is in zijn oude glorie hersteld. 
5.  Stevige handen geef ik en ik eet stukken sneller dan ik deed.
6. Een stevige straal bij het plassen doet vermoeden dat ook de sluitspieren vanuit de krochten van mijn brein gestimuleerd worden.
7. Ik praat sneller, levendiger en krachtiger. En ik hoor ineens wat er door de telefoon tegen mij gezegd wordt. Tot de operatie leed het bibberen van mijn handen ertoe dat ik de telefoon niet goed aan het oor kon houden. 
8.  Wel zit ik nog opgescheept met een aantal ingesleten parkinson gebreken, zoals een verkeerde loop en zit houding. Het lijkt wel of ik een groot deel van parkie in mijn eigen lijf heb geintegreerd. Zo heb ik nog steeds de neiging om mijn hoofd naar de telefoon te brengen in plaats van andersom. Met eten en lezen  doet een soortgelijk manco zich voor. ‘Je loopt als een mijnwerker,’ constateerde mijn zwager. Voorover gebogen, in plaats van oprijzend, mezelf groot makend.
9. Mijn levendige gelaatsuitdrukking is terug, net als de lachende ogen. Ik weet zeker dat ik daarmee scoor op de dansvloer. Met mijn elastische benen natuurlijk evenzeer.
10. Als ik mij daarop concentreer, dan slaag ik er in om vork en lepel naar mijn mond te brengen. Door rechtop te zitten roep ik ook een halt toe aan de speekselvloed. Mijn zus zei verrast dat ik voor het eerst sinds zij zich kon herinneren ‘geen natte kus meer geef’.
11. Mijn lenzen krijg ik ook weer makkelijk in, zonder ze steevast naast het doel te parachuteren.
12. Mensen kijken niet meer tegen mijn kruin aan, maar kijken mij recht in de ogen. Zonder bibberen trok ik gisteren trefzeker een haar uit de slagroom van een chocoladebol. Dat was mij een maand geleden niet gelukt. Net zo min was het mij gelukt om mijn dochter een gil te ontlokken door haar te kittelen. ‘Nu kittelde hij echt. Ik schrok wel even,’ zei ze.
13. ‘Frank Geluk is terug,’ kopte het Brabants Dagblad op 3 mei. En zo voelt het inderdaad aan. 

De komende dagen leg ik mij toe op een verbetering van mijn conditie door te wandelen, met lange stokken, die mij dwingen rechtop te lopen. Het belang van lichaamsbeweging bij de bestrijding van de symptomen van Parkinson is evident. Muziek is ook belangrijk. Die stimuleert niet alleen mijn humeur, maar maakt ook het bewegen makkelijker. Mijn jongste ontdekkingen zijn afkomstig uit het Middellandse Zee gebied: Biagio Antonacci, El Vega en Lil Silvio. 

Communicatie doet er toe

Artikel in BD na 'de operatie', 2 mei 2015.

Twee artikelen in het Brabants Dagblad hebben een wervelwind veroorzaakt, die vooralsnog met name in de provincie Noord-Brabant geesten losmaakt, maar als een oplaaiende veenbrand  ook de rest van Nederland en Belgiё in vlam dreigt te zetten.  Mensen willen kennis nemen van al datgene wat van invloed is op hun kwaliteit van leven, zoals de inhoud van het boekje  Parkinson Hotel, waar in romanstijl in wordt beschreven wat de ziekte van Parkinson met iemand doet. Wanneer heb je met Parkie te maken en wanneer met Franky? Het antwoord op die vraag is bepalend voor de kwaliteit van leven van zowel degenen die aan de ziekte lijden als van de mensen in hun omgeving.

Franky, dat ben ik. In mijn lichaam (hotel) huizen twee zielen, die strijden om de macht over de aansturing van mijn armen, benen, handen, voeten en andere door spierkracht aangedreven lichaamsdelen. Parkie probeert stelselmatig mijn motoriek te saboteren. Franky slaagt er weliswaar aardig in om deze destructieve houding te corrigeren, maar dreigt voortdurend ingehaald te worden door de progressie die inherent is aan de kwaal. Dat doet Franky onder meer door middel van neuroplasticiteit en stimulering door middel van elektroden van het neuronen netwerk dat verbonden is met de sub thalamus van zowel linker als rechter hersenhelft. Van daaruit worden elektrische impulsen gegeven aan de bewegende delen van het lichaam, die zich door middel van ‘jamming’  over het netwerk verspreiden. Een methode die in de toekomst ook beschikbaar kan komen voor andere hersenziekten.  Parkinson Hotel is in die zin een venster met uitzicht op tijd en ruimte. Het boekje is bij boekhandels en via deze link te bemachtigen.

De Ontwaakzaal

Om rustig bij te komen uit hun narcose, wordt een ieder die net een operatie heeft ondergaan, eerst een poosje gestald in de Ontwaakkamer.  In de schemer tussen onbewust zijn en bewustwording hoor je eerst de stemmen.  Stemmen die nog nergens thuis horen, maar die al gauw gezichten krijgen, gezichten die ongrijpbaar ver boven je uit torenen. De enige tekst die je hoofd kan verwerken is ‘…nu rust houden….morgen.….’ Lippen bewegen, maar lopen nog niet synchroon met de bijbehorende tekst. De neuroloog steekt z’n duim omhoog. MGL, Mijn Grote Liefde schiet door het beeld. Wat ze zegt, weet ik niet. Het klinkt verzoenend. Iets met kinderen…Flarden tekst en beeld samenvoegend maak ik eruit op dat ik de groeten van de kinderen krijg, die langs zullen komen. Wanneer, dat ontgaat mij. Ze zijn in de buurt, puzzel ik later beeld bij tekst. Op de achtergrond zweeft een derde, bekende stem. ´Hoi Jannetje.´ hoor ik mezelf zeggen, maar of het ook daadwerkelijk uit mijn mond komt, dat is vers 2. Ik zak terug in z´n achteruit, terug naar het niemandsland van de ontwaakkamer. Eten en drinken mag ik niet. Poepen en plassen hoef ik niet. En dus lig ik wezenloos bij te komen van een droom over lange naalden die mijn schedel verdoven, zodat er pijnloos een kubusvormig kader om en in mijn hoofd geschroefd kan worden. Dat pijnloos, dat is exclusief de pijn van de verdoving en van het alles overstemmende geluid van het boren. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrmmmmm … psjiiiiiiiiiiiiii..ii klinken de betonboor en de black&decker nog na in mijn hoofd. Ik gooi de herrie buiten en laat mijn lichaam terugzakken in een weldadige rust, waar om 19.00 uur een bruut einde aan komt door kakelende stemmen. Het bezoek. Overal om mij heen duikt het op en zet het zich neer. Wat er naast mij gebeurt en wordt gezegd, daar kan ik slechts naar gissen. Wat zich tegenover mij afspeelt, zie ik door smalle oogleden. Een vader troost zijn nog jonge kind, dat in een soort box ligt. De Vlamingen hebben daar natuurlijk weer een ander woord voor: de baby heeft een park. Vader weet niet goed wat hij tegen zijn kind moet zeggen, maar hij straalt liefde uit, dat is tot op dertig meter – mijn territorium – te voelen. Na een kwartier neemt moeder het commando over en zie ik zowaar iets bewegen in de plaats. Wacht maar, denk ik, over een paar jaar wordt er een boxring om je heen gebouwd en zul je moeten vechten voor je bestaan tegen lieden die het minder goed met je voor hebben.

Als een golf die over de afdeling spoelde, zo kwam het bezoek en zo gaat het weer. Daarna stilte, van tijd tot tijd onderbroken door het opblaasgeluid voor de automatische bloeddrukcontrole en het oplopende, doordringende (tuut-tuut-tuut) alarmsignaal van de haperende zuurstoftoevoer via het infuus als ik niet door mijn neus maar door mijn mond inadem en de druppels zuurstof uit mijn neus voel weglopen.

Om tien voor negen in de avond hoor ik een rrrrrrrrrrr-beluid van niet helemaal goed sporende wieltjes. Een tweedelig wit scherm loopt aan de horizon door mijn blikveld, voortgeduwd door een in het groen gestoken verpleegster. Groen houdt in: een bepaalde status ten opzichte van wit. Het zijn namelijk steevast de groenen die de grote broek aanhebben, zoveel is mij in korte tijd al wel duidelijk geworden. Dezelfde madame komt ook weer terug, ditmaal met een bed.

Ik speel met verve mijn voyeursrol. De groene engel zet zich links in beeld neer bij een kaalhoofdige met modieus ringbaartje en snor die oogt als een held van het witte doek uit 2005, om precies te zijn, in V for Vendetta. Deze versie is een stuk zachter, zo zie ik meteen. Geen man voor een vendetta. Waar de nachtzuster trefzeker opereert en met een vaste gedrevenheid en gezwinde pas bedden en wagens met beddengoed voortduwt, schuift V geluidloos door mijn blikveld, alsof hij zich op voorhand verontschuldigt voor storende geluiden. Een groter verschil in temperament is nauwelijks denkbaar.

Ik zak weg en veer op. Zij komt en zij gaat. Kris/kras door mijn hoofd, op het ritme van de opblaasband om mijn rechterarm. Waar blijft mijn bezoek. Om tien uur verlies ik mijn geduld. niet voor het eerst en ook niet voor het laatst. Ik ga een potje zielig doen tegen nightnurse Maddy, de Florence Nightingale van Gent, Dendermonde, Aalst en andere weggelopen dorpen uit de boeken van Louis Paul Boon. Een meestervoyeur ook van het vrouwelijk schoon. Tot mijn verrassing bezwijkt Maddy meteen  onder Parkie´s charme offensief en binnen een half uur staan er zes Hollanders aan het bed, waaronder dokter Van der Linden, zoals hij hier genoemd wordt, een personage dat in James Bond films niet zou misstaan. Doc Vanderlinden.

Zo´n grote delegatie op deze plaats, op deze tijd, na zo´n zware ingreep, dat is een stunt van de bovenste plank. Nog geen 12 uur later sloeg Parkie al terug. Hij is een taaie, zo blijkt eens te meer. Een tegenstander die niet mag worden onderschat. 

News from the inside

Foto 1: Zijaanzicht met de beide elektroden

Met een boor verschaften Henry en David Colle zich  toegang tot mijn zwarte doos met vluchtgegevens, om er twee elektroden achter te laten die mijn verdere toekomst voor een belangrijk deel mee zullen bepalen. ´Een harde schedel,' zo typeerde zoon David de doos.

Op de röntgenfoto zijn duidelijk de twee elektroden te zien, elk 10 cm lang, die in de sub thalamus van de linker en die van de rechterhersenhelft zijn geplaatst.
Ook de bedrading, achter mijn rechteroor langs naar de brain stimulator, rechs onder het sleutelbeen, is goed te zien. De brain stimulator zelf niet.


Foto 2: Vooraanzicht van de plaats waar de twee elektroden zijn geplant en van de bedrading;

Foto 3: De zwarte stippen in het midden zijn de testelektroden van boven bezien, zoals die in de sub Thalamus van de linker en de rechter hersenhelft zijn geplaatst. Wanneer de elektrode in het berekend gebied is ingebracht, voert de arts een aantal tests uit. Met behulp van elektrische prikkels wordt er bekeken of de bewegingsstoornissen verbeteren. Op basis van de testresultaten wordt de definitieve plaats van de beide elektroden bepaald.

FF